Oktawa e.V. – muzyczna przestrzeń ludzi z pasją

To było coś więcej niż organizacja.
Oktawa była wspólnym dziełem artystów, marzycieli i zapaleńców - ludzi, których połączyła muzyka i potrzeba bycia razem.

Wszystko zaczęło się w 2012 roku. Dzięki wspólnej energii udało się stworzyć miejsce – siedzibę, początkowo w Monheim, natmiast w lutym odbyło się oficjalne otwarie nowej siedziby Oktavy e.V. w Solingen -Glüder, które od teraz tętniło dźwiękami, rozmowami, światłem i emocjami.

Cotygodniowe koncerty, wieczory poetyckie, wystawy - były próbą połączenia sztuki i wspólnoty. Bywało różnie, wiadomo wszystko musiało być sprawdzone, zabezpieczone, pomysłów nie brakowało, euforia i zmęczenie.

Ale duch Oktawy żył.

Dziś to już historia. Ale historia, którą warto pamiętać - w obrazach, dźwiękach i twarzach tych, którzy ją współtworzyli.

Tu prezentuję fragment tamtego świata - fotografie i wspomnienia z tych niezwykłych lat.

🌲🎶 Opowieść znad Wupper – Glüder, nasza muzyczna przystań

Było coś wyjątkowego w tym miejscu - czymś więcej niż tylko starym domem pod lasem.
Haus Glüder, zlokalizowany nad rzeką Wupper w Solingen, przez krótki, lecz intensywny czas stał się dla wielu z nas przestrzenią spotkań, działań i marzeń.

W 2013 roku, po długich poszukiwaniach, udało się nam wynająć ten budynek dla nowo powstałego Związku Polskich Muzyków w Niemczech - Oktawa e.V.
Mieliśmy klucze. Mieliśmy zapał. I mieliśmy wizję.

Zaczęliśmy od remontów - wspólnymi siłami, przy dźwiękach muzyki i zapachu farby, przekształcaliśmy zaniedbane wnętrza w miejsce koncertów, prób, wieczorów artystycznych i rodzinnych spotkań.

Tworzyliśmy scenę. Odnawialiśmy ściany, dekorując je zdjęciami z odbytych już koncertów - (patrz niżej: Ściana Wspomnień – fotografie mojego autorstwa).
Montowaliśmy światła, budowaliśmy klimat. Każdy z nas zostawił tu swój ślad - w drewnie, farbie, dźwięku i emocjach.

Przestrzeń Glüder szybko wypełniła się brzmieniem: jazz, blues, rock, poezja śpiewana. Grali tu doświadczeni muzycy i debiutanci, spotykały się pokolenia, rodziły przyjaźnie i muzyczne współprace

W sali koncertowej unosiła się atmosfera wspólnoty – było w niej coś niepowtarzalnego.
Były momenty intensywne, radosne, wzruszające.
Były też trudności - bo nie było to łatwe miejsce ani tanie w utrzymaniu. Ale nawet te trudniejsze chwile cementowały zespół ludzi, którzy chcieli zrobić coś razem.

Z perspektywy czasu widzę, jak ważny był to etap - także dla mnie osobiście.
To był jeden z najbardziej intensywnych okresów mojego życia fotograficznego i społecznego.
Nie zawsze mogłem być za aparatem – bywało, że podczas koncertów stałem na zewnątrz: przy grillu, przy nalewaku piwa, obsługując gości. Takie ‘dyżury’ też miały swój urok – słyszałem muzykę zza ściany, czułem jej rytm, choć nie widziałem sceny.
Dziś myślę, że właśnie wtedy najmocniej czuło się wspólnotę – każdy robił to, co trzeba, by muzyka mogła płynąć.