W latach 1966-73 pstrykałem aparatem rodzica, -Zorka4.  To właśnie na tym sprzęcie zrozumiałem zależność czasu, przysłony, czułości filmu itd.

Rok 1974.

-Spełnione  marzenie:

     -własna lustrzanka! -Zenit E.

Wycieczka turystyczna!??  -do Mińska. 

 Zaraz potem, powiększalnik jak również pozostałe wyposażenie  niezbędne  do samodzielnej obróbki w ciemni fotograficznej. Mieszkałem już wówczas na ,,swoim" /nowe budownictwo/ rolę ciemni pełniła łazienka.

    Długo, ..... bardzo długo służyła mi moja radziecka podróbka Leica(i).

Rok 1988

 Emigracja: 

(-właściwie oficjalnie ....  wyjazd turystyczny za zachodnią granicę)

Tu w Niemczech  zabrakło całego warsztatu.

Do walizki zapakowałem tylko Zenita  .....i parę drobiazgów osobistych.

Negatywy  oddawałem  do wywołania w  specjalnym stoisku sklepu gdzie właśnie wpadłem  „po zakupy”. 

Po paru dniach  zdjęcia były gotowe, zrobione zapewne przez jakąś  Kodak-(owską) maszynerię czytaj -automat......  maaaa-saaa-kraaa ! Potem krótki epizod z kamerą VHS-C. Fakt możliwości natychmiastowej weryfikacji  nagranego materiału, -podłączenie kamery do TV  ... (i oglądamy)  -była zapewne przyczyną chwilowej ,,zdrady” fotografii na rzecz kadru ruchomego.

To właśnie owe ustrojstwo (kamerę) zabrałem po raz pierwszy na koncert muzyczny.

Rok 1992 -Düsseldorfer Jazz-Rally -Zbigniew Namysłowski z bardzo młodym wówczas Leszkiem Możdżerem.

Mam parę kaset zachowanych z tamtego czasu.   

 -Ważny element pasji.

–to wówczas  wszystko zaczęło przaspieszać.

W domu pojawiło się jakieś ustrojstwo... komputer!

A chwilę później - pyk! - podłączam się do internetu. Wtedy to było jak wejście do innego świata.

W sieci zaczynają kiełkować pierwsze fotoportale, a ja wrzucam tam swoje zdjęcia. I nagle... moje fotografie oglądają inni ludzie. Obcy! Internauci! Właśnie wtedy przyszedł mi do głowy pomysł, żeby połączyć dwie moje pasje - fotografię i muzykę.

Od tego momentu aparat towarzyszy mi niemal na każdym koncercie i festiwalu. Zaraz potem pojawiły się pierwsze pytania o możliwość wykorzystania moich zdjęć. Anna Maria Jopek, Melanie Lüther Management, a nawet... Oscar Giunta z Argentyny.

A potem? Internet zrobił swoje - nawet tu, na obczyźnie, poznałem wielu ludzi z muzycznego świata.

Wszystko zaczęło się od muzyka o pseudonimie „Ptak” (Christoph Wrobel). Zauważył jedną z moich fotografii, zadzwonił i zapytał, czy może ją wykorzystać.

Dziś?   To mój przyjaciel. Wspólnie - wraz z innymi muzykami - tworzymy i nagrywamy w  Studiu P&S.

To kolejny etap mojej pasji - już nie tylko rejestruję dźwięki obiektywem, ale też pomagam opowiadać historie dźwiękiem i obrazem.

Padło na Canona trochę przypadkiem. Model Powershot A40 - sensor 5,4 × 4,0 mm, całe 2,0 Mpix! A na karcie 8 MB mieściło się aż 50 zdjęć! W końcu mogłem się wypstrykać do woli! 

Optyka i podstawowe funkcje aparatu nie były mi obce, ale... co to są te piksele? Matryca? Co to potrafi? Jak to ustrojstwo w ogóle działa? Wszystko musiałem ogarnąć od nowa, zrozumieć, rozpracować.

Aparacik okazał się małym komputerkiem. Przenośnym, sprytnym, i coraz bardziej intrygujäcym                                                                                                                                                                                                           

Początkowo byłem w gronie sceptyków - przekonany, że błona fotograficzna nigdy nie zostanie zastąpiona przez jakąś tam... matrycę. Dla mnie kluczowa była plastyka obrazu - i wtedy wyraźnie widziałem różnicę między kliszą a „cyfrą."

Na początku jego cena wydawała mi się zbyt wygórowana, więc uzbrojony w cierpliwość, postanowiłem poczekać jeszcze „chwilę”.

W końcu cena spadła do „rozsądnego” poziomu… i wtedy moja autokontrola osiągnęła absolutne granice. Nie mogłem się oprzeć - i dobrze!

Trafiłem w dziesiątkę - nie tylko z ceną, ale przede wszystkim dlatego, że nowy aparat idealnie wpasował się w moją pasję: fotografowanie Muzycznych Emocji.

-Niestety… nie trwało to długo.

22 kwietnia 2014 – dzień, którego długo nie zapomnę.

To wtedy skradziono mi aparat.

Zniknął wraz z całym wyposażeniem: fleszem, obiektywem i uchwytem pionowym. Cały mój warsztat - nagle, bez śladu.

Do dziś nie potrafię w pełni pogodzić się z tą stratą.

Bo to nie był tylko sprzęt. Skradziono mi coś znacznie więcej - emocje, pasję, zapał. To, co przez lata było moją codziennością, moim oddechem. 

Był  to okres 2014-2016, kiedy wspólnie z kilkoma muzykami założyliśmy Związek Polskich Muzyków w Niemczech - Oktawa e.V. Organizowaliśmy wiele koncertów i imprez muzycznych, a naszą siedzibą stał się wspaniały, przestronny lokal Glüder w Solingen.  

To właśnie tam, po jednej z imprez, nagle zorientowałem się, że zaginął mój aparat. To był dla mnie wyjątkowo trudny czas. Moja rola nie ograniczała się wtedy tylko do fotografii - niestety często odkładałem aparat, by zająć się obsługą gości. Bywało, że pełniłem funkcję biletera, innym razem - barmana. Jako Oktawa e.V. przeżywaliśmy wtedy spory kryzys, ale dla mnie kradzież sprzętu była momentem przełomowym. To właśnie wtedy zakończyłem swoją aktywną współpracę ze związkiem.

Po tym zdarzeniu zapadła we mnie cisza. Nastał rok fotograficznego milczenia - czas wewnętrznej pustki, swoistego niebytu.

Każdego dnia towarzyszyło mi uczucie przytłoczenia, jakby ktoś zamknął we mnie światło. Przeszedłem przez bardzo trudny okres

- coś, co najbliżej można określić jako stan pourazowy